Wiersze Pani Stefani Deutry…

(treść i format artykułu zgodny z oryginałem)

 

Na uroczystym apelu 

 

Więc, Kalinowy Dół – wojenne pobojowisko 

Z daleka przybyliśmy, aby być razem blisko, 

Nasi koledzy piaszczystą drogą trójkami szli

Piach i Oni. Świadkowie owych historycznych dni.

 

Słoneczny skwar, kurz i piachu pył

Pamiętasz? - Boś w trzydziesty dziewiątym młodym

żołnierzem tu był

 

A teraz gdy jesteś już w wieku dojrzałym.

wraca pamięć i błyszczące oczy zostały.

 

Zebrały się tłumy, kobiety, młodzież, dzieci 

I my jesteśmy, Koło Strzelców Konnych Pułk Trzeci…

I żeby to było swojsko, po polsku, uroczyście, 

Wprzódy modlitwa – poświęcenia z kapłanem w asyście ,

 

Przy płycie pamiątkowej uroczysty apel się odbywa,

     Płyta pamięci Rotmistrza co Witold Wasiuktyński się nazywa 

 

Wzywamy bohaterów z czasów już odległych, 

O wolność Ojczyzny w bojach licznych poległych,

 

Nieobecny – polegli na polu Chwały – nieobecny.

Nieobecny – dla Strzelców Konnych – pokój wieczny…

Wzywamy tych jeszcze, co kryją Ich groby nieznane,

Dołączyli do grona wiecznej warty, o Panie, 

 

O, czy słyszysz jeszcze ten dziwny głos?

 

Co wśród werbli żałobnych, przenika na wskroś?

 

Kim wy jesteście – byliśmy … byliśmy … byliśmy... 

Kim my jesteśmy – będziecie … będziecie … będziecie…

 

I choć Oni z więzów cielesnych już wyzwoleni.

To w pamięci naszej my z nimi zespoleni.

Polegli Strzelcy Konni, co drogo życie oddali 

Są i będą w historii wiecznie niepokonani.

 

Bo gdy wolności wszędzie bronić trzeba było,

W naszym polskim żołnierzu, największą to siłą.

I może właśnie było tak -  a może było inaczej….

Tak przedstawił historyk – a tak poeta zobaczy.

 

--------

 

Wola Gułowska – na cmentarzu.

 

O, jaka cisza ptak nie kwili

Słyszę, cykają tylko świerszcze,

Dla Strzelców konnych – w zatrzymanej chwili 

Piszę, dla nich te wiersze :

 

To tutaj przywiodły Ich, końcowe życia losy, 

Bo padli w boju, jak podcięte żniwne kłosy.

Dołączyły młode życie, Ojczyźnie na stosować

Mogiły otula wrześniowy kwiat – to wrzos!

 

Przybyliśmy tu – gdzie Rotmistrz i Jego Żołnierze 

Odpoczywają, w żołnierskiej cichej kwaterze, ‘

Chwila zadumy, dyskusje, wspomnienia….

Jak ochronić mogiły od zapomnienia.

 

Dla nich rzędy krzyży z brzóz, co były ongiś młode, 

Brzoza, nawet w krzyżu zatrzymuje młodzieńczą urodę,

I pełnią brzozowe krzyże wartę niezmienną

By trud poległych, nie poszedł nadaremno 

 

Śpią snem wiecznym, cichym, ostatnim…

Strzelcy Konni, w mogile żołnierskiej, bratniej,

Nasz smutek i żal Im już zbyteczny,  

Dla Strzelców Konnych – Odpoczynek wieczny, wieczny, wieczny

 

-------

Refleksje Pani Stefy:

 

…. Bo nie zawsze smutku bywa odbicie,

 

Gdy się rzęsiste łzy leją.

I czasami w duszy łamie się życie

A usta i oczy, radośnie się śmieją.

Bo popłakać to trzeba w ukryciu

A weselić i śmiać się wśród ludzi,

Być lekką w tańcu, ale nigdy w życiu 

Nawet gdy się codziennie trudzisz 

Tak wypadło żyć – indywidualistą 

I trzeba jakoś przeżyć to wszystko!

Koło Żołnierzy Pułku 3-go       Kraków 1 marca 1984r.

 

Strzelców Konnych