Jednodniówka

(treść i format artykułu zgodny z oryginałem)

Każdy numer „Jednodniówki” gdy go otrzymuję doznaję niezwykłego wrażenia, ponieważ w nim odnajduję coś ze swojej przeszłości związanej „ze służbą w pułku, okresem swojej młodości, która ma w sobie ładunek romantycznej przygody.

W obrazie tamtego czasu, odtwarzam fragmenty życia koszarowego w systemie dnia codziennego, a w nim najbliższych kolegów dowódców, wszelkich ćwiczeń zwłaszcza tych gdy były złośliwie musztrowane.

Dzisiaj po tylu latach biorąc do rąk „Jednodniówkę" organ pisma naszego Koła 3 PSK odczuwam nostalgię za utraconym czasem tej młodości „co w wojsku się zaczyna” tak bowiem śpiewaliśmy w drodze do i ze stajni. Wspominanie przeszłości nosi w sobie żal utraconą ziemią kryjącą w sobie mogiły naszych ojców, ziemią godną czci i chwały. Piękna w każdej porze roku; wiosną okrytą zielenią pól i lasów, licznych rzek płynących do zlewiska Niemna, po rozległych równinach spowitych oparami mgieł jesiennych. Ziemia spokojna i senna, zimą skuta mrozem, zasypana śniegiem. Latem pachnąca ziołami, widokiem pól „malowanych zbożem rozmaiłem wyzłacanym pszenicą posrebrzanym żytem". We wspomnieniach odnajduję obraz tej ziemi i z nią związanej historii tak bolesnej dla wypędzonych z rodzinnych pieleszy.

Tamta przeszłość to dalszy ciąg na stronach Jednodniówki. Przypuszczam że treść naszego pisma pozostaje wciąż żywa, aktualna, reprezentując tradycję, historię pułku. Dzięki Jednodniówce a szczególnie Panu dr płk Bronisławowi Lubienieckiemu, my byli żołnierze, mimo rozproszenia kontaktujemy się, spotykamy się na zjazdach. Wówczas stanowimy reprezentację barw pułku, jego dalszego trwania. Na zjazdach zawsze jesteśmy podziwiani ze wszech stron, oglądani, kawaleria polska jest okryta chwalebnym płaszczem historii polskiego. Tę historię pielęgnuje nasz pułkowy, pod którym stajemy na Zjazdach.

Jednodniówka podaje nam wiadomości z działalności Koła, jego udziału w uroczystościach dat historycznych związanych z powstaniem pułku, programem zapowiadanych zjazdów oraz sprawozdań z ich odbycia.

Ze smutkiem przyjmujemy wiadomości podawane na ostatniej stronie, wyrażające żal. po tych co od nas odeszli na zawsze. W naszym położeniu „Memento mori” jest nieodwołalnym atrybutem finału ziemskiego bytu. Ale wewnętrzny nakaz tkwi w przekonaniu. że trzeba trwać do końca. mając na uwadze to, że dobrze spełniliśmy swój obowiązek, a tym samym zostawimy ślad koleiny naszego życia dla potomnych, by oni godnie naśladowali naszą ideę w służbie dla Państwa, dla Ojczyzny.

 

wachm. Aleksander Matecki